یک روز آمدم و قالب اینجا را سیاه کردم.

 

سیاه سیاه.

و آن دخترک کوچک بالای صفحه که توی دست هایش بادکنک های رنگی ای بود هم 

میان آن سیاهی ها گم شد.

آن دخترک کوچکی که مرا به یاد نام دیگرم می انداخت؛ رها.

رها. آن اسمی که "ه" در آن روزهای دور که بسان قرن ها می گذرد در من دیده بود.

"رها و بی تعلق.

فراتر از مرزهای تن.

همچون بال زدن های سبک یک کبوتر."

اینها را "ه" می گفت.

او که یک روزی شبیه ترین کس به من بود.

جایی میم نوشته بود:

"چه می شود که دو انسان، که زمانی حتی پیراهنی میانشان حائل نبود

اکنون نگاه از هم می ند؟"

و دارم فکر می کنم چرا باید یکروز آن بت خدای گون که

با خون دل و دست های خودت ساختی را بشکنی؟!

که "داستان را اگر مجازاتی ست به تکرار آن است."

داستان را اگر مجازاتیست...

یک ,رها ,های ,داستان ,ها ,ه ,را اگر ,آن دخترک ,داستان را ,دو انسان، ,که دو

مشخصات

آخرین مطالب این وبلاگ

آخرین ارسال ها

آخرین جستجو ها

kavirplusab book-market 49021 تی تی دانلود بانک لینک های دانلود فیلم ، دانلود سریال و دانلود آهنگ میباشد. parsadl2 خانه خیرین استان مرکزی جزوه آیین دادرسی مدنی نموداری فقاهت نظام ساز اداره کتابخانه‌های عمومی کلاردشت داســتـانــهای پــدر بــزرگ و مــادر بــزرگ هــای مــهربــان